Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ 13ου Συνεδρίου ΕΕΚ

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ, ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ, ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ
Πού βρισκόμαστε; Πού πάμε; Τι να κάνουμε;


Τα κρίσιμα αυτά ερωτήματα μπαίνουν μπροστά σε εκατομμύρια εργαζόμενους και άνεργους, νεολαίους και συνταξιούχους, ντόπιους και μετανάστες, όλους τους καταπιεσμένους, όλους της γης τους κολασμένους στην Ελλάδα, την περιοχή μας, την Ευρώπη, σ’ όλο τον κόσμο.

 Πού βρισκόμαστε; Η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού έχει μπει στην έβδομη χρονιά της. Οι διακηρύξεις των κρατούντων και των “παπαγάλων” τους στα ΜΜΕ ότι “τα χειρότερα πέρασαν”, τα “πρώτα βήματα για έξοδο από τα Μνημόνια και την κρίση έγιναν”, ότι “ η ανάκαμψη, έστω κι ασθενική αρχίζει” ή, στην πιο γελοία, την πιο εξοργιστική και πιο αναξιόπιστη μορφή, το... “success story” του Σαμαρά, είναι συνειδητές απάτες, φενάκες, ξόρκια και στάχτη στα μάτια. Στην καλύτερη περίπτωση, θυμίζουν αυτούς που σφυρίζουν κάποιο τραγούδι για να διασκεδάσουν τον τρόμο τους καθώς περνάνε μέσα από νεκροταφείο μια σκοτεινή και θυελλώδη νύχτα.

 Για την συνεχιζόμενη κι επιδεινούμενη κρίση που μας κλέβει και συντρίβει την ζωή μαρτυρούν η τραγωδία της μαζικής ανεργίας, προπαντός των νέων, οι συνθήκες σκλαβιάς, “μαύρης” κι ανασφάλιστης εργασίας όσων βρίσκουν ένα προσωρινό μεροκάματο του τρόμου, ο άγριος αυταρχισμός της Ευρώπης-Φρούριο, του Κράτους του Δένδια και του Βαρβιτσιώτη, της Αμυγδαλέζας και του Φαρμακονησιού, μαζί και του παρακράτους των συμμοριών της “Χρυσής Αυγής” με κοινό στόχο την πάταξη και την χαλιναγώγηση, την τρομοκράτηση, τον έλεγχο της κοινωνικής αναταραχής που γεννά η κρίση.

 Ο παρατεταμένος χαρακτήρας της κρίσης, το αδιέξοδο, το αόρατο μέλλον της, κάνει κάποιους να λένε ότι η η κρίση έχει μετατραπεί σε “κατάσταση”, περίπου σε status quo. Ο συντηρητισμός που καλλιεργείται με έναν τέτοιο ρηχό ισχυρισμό δεν είναι δύσκολο να φανερωθεί: όπως μαθαίνουμε στις σεισμοπαθείς περιοχές να ζούμε με τους σεισμούς, θα πρέπει τάχα να μάθουμε να ζούμε μέσα σε μια φρίκη δίχως τέλος εάν δεν θέλουμε να έχουμε φρικτό τέλος.

 Η κρίση, όμως, δεν είναι ποτέ στασιμότητα, “κατάσταση”, αλλά αντιφατική διαδικασία, κίνηση μέσα από αντιφάσεις, μέσα από το ξεδίπλωμά τους, την έκρηξή τους, με απροσδόκητη έκβαση, στην οποία παίζει καθοριστικό ρόλο η σύγκρουση ζωντανών κοινωνικών δυνάμεων σε εθνική και διεθνή κλίμακα.
 Από το 2007, την χρονιά έναρξης της κρίσης στις HΠΑ και παγκόσμια και, προπαντός, μετά την κατάρρευση της Λήμαν Μπράδερς το 2008, και την άμεση απειλή διάλυσης του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος μέχρι σήμερα, έχουν μεσολαβήσει αλλαγές όχι μόνο στις φτωχοποιημένες μάζες αλλά και στην ίδια την κρίση. Η εντόπιση κι η αναγνώριση αυτών των αλλαγών έχουν μεγάλη σημασία για να απαντηθούν σωστά τα καίρια ερωτήματα πού βρισκόμαστε; πού πάμε; και προπαντός ποια είναι η διέξοδος από την κρίση, τί πρέπει να κάνουμε και πώς να το κάνουμε;

 Δεν μπορεί να υπάρξει σωστός πολιτικός προσανατολισμός της δράσης χωρίς σωστή, διαρκώς αναπτυσσόμενη, ανανεωμένη, βαθύτερη ανάλυση της ίδιας της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και των τάσεών της, χωρίς το επαναστατικό μαρξιστικό κόμμα να κρατάει πάντα τον σφυγμό των ιστορικών εξελίξεων.

Διαβάστε όλη την διακήρυξη εδώ: http://eek.gr/index.php/announcements/2400-diakyriksi-13ou-synedriou

Δεν υπάρχουν σχόλια: